Een ronin (=een samoerai zonder meester) arriveert in een 19de-eeuws dorp, waar hij listig zijn vechtkunsten inzet om twee lokale misdaadbazen tegen elkaar op te zetten.

Kurosawa’s favoriete acteur Mifune speelt opnieuw de hoofdrol, dit keer als een zwijgzame samoerai die in een gehucht belandt waar twee bendes elkaar uitmoorden. In plaats van partij te kiezen, bespeelt hij beide kampen met sluwe glimlach. Yojimbo is minder tragisch dan Seven Samurai, maar net zo doordacht en visueel krachtig. Waar Seven Samurai episch is, is Yojimbo (1961) compact, droogkomisch en bloederig. Elk zwaardgevecht klinkt bovendien anders dan voorheen: geluidstechnicus Ichirō Minawa gebruikte rauwe kip met eetstokjes erin om het snijden door vlees en bot realistisch te doen klinken. Sindsdien is dat het standaardrecept voor sterfscènes in de Japanse cinema. 

Sterk beïnvloed door de Amerikaanse westerns die Kurosawa in zijn jeugd zag, maar ook weer van grote invloed op alle westerns die na Yojimbo kwamen. Zo wordt de verhaallijn in de film door Sergio Leone een paar jaar later vrijwel letterlijk overgenomen voor diens zeer succesvolle spaghettiwestern A Fistful of Dollars (1964). Wat zal uitdraaien op een door Kurosawa gewonnen rechtszaak, die hem uiteindelijk – zo grapte de Japanse regisseur later – veel meer zou opbrengen dan wat ie aan Yojimbo had verdiend.