Victoria Santa Cruz, Me gritaron negra, 1971

Sara Goméz, Y Tenemos Sabor, 1971

Katherine Dunham, Carnival of Rhythm, 1941

NIC Kay, Keep At It, 2021

Victoria Santa Cruz toont met trots en vaardigheid haar zwarte identiteit in Me gritaron negra (1971). Ze herhaalt het woord ‘Negra’ keer op keer, vergezeld van beelden van applaudisserende handen en heupen die synchroon bewegen op het ritme van de muziek. Ze eist het woord op, dat ooit als een belediging werd gebruikt, en maakt er een bron van trots van. De werken in dit programma zijn allemaal expressies van herovering door middel van beweging en gebaar, en ze belichamen de uitspraak van wetenschapper Katherine McKittrick dat “dans de uitdrukking is van zwart leven”.

In Y Tenemos Sabor (1967) van Sara Goméz wordt de geschiedenis van de Cubaanse muziek in kaart gebracht door de introductie van de specifieke instrumenten van het land, afgewisseld met live optredens van rumba-, conga- en habanera-bands, aangevuld met demonstraties van de bijbehorende dansen en de vreugdevolle menigten die uit de beslotenheid van een openbaar plein tevoorschijn komen om samen te dansen.

Carnival of Rhythm (1941) van Katherine Dunham, mentor van Maya Deren, documenteert de gechoreografeerde voorstellingen van de sociologe en grondlegster van de Dunhamtechniek, die met haar dansgezelschap door Europa en Noord-Amerika toerde om het publiek vertrouwd te maken met Afrikaanse danstradities.

En tot slot, in Keep at It (2021) van NIC Kay, onderdeel van hun serie ‘#blackpeopledancingontheinternet’, zien we Kay voor de camera optreden met kleine, alledaagse bewegingen op een handbalveld, waarbij de alledaagsheid van het bewegen door de wereld wordt benadrukt.