Joy Boy is een ode aan de Afro-Amerikaanse componist, muzikant, performer en activist Julius Eastman (1940–1990). Eastman, een klassiek geschoold pianist en later een prominente figuur binnen de experimentele muziekbeweging in New York, werkte samen met invloedrijke artiesten zoals Meredith Monk en Pauline Oliveros.

Zijn muziek, die hij zelf “organisch” noemde, kenmerkt zich door de geleidelijke opbouw van composities met steeds nieuwe noten en ritmes.  Met provocerende titels als Evil N***** en Gay Guerrilla verweefde Eastman muzikale innovatie met compromisloos activisme en scherpe politieke overtuigingen. Als zwarte queer man zette hij zich via zijn werk in voor een toekomst waarin hij de waardigheid kon terugwinnen die hem systematisch was ontnomen. Zijn nalatenschap wordt echter overschaduwd door zijn tragische overlijden in 1990, onder erbarmelijke omstandigheden.

Joy Boy werd oorspronkelijk ontwikkeld door Collectif Faire-Part—een collectief van Belgische en Congolese filmmakers—samen met de kunstenaars Victoire Karera Kampire, Fallon Mayanja en Mawena Yehouessi als visueel concept voor een live performance van S.E.M. Ensemble in opdracht van De Singel. In NW is het werk uitgegroeid tot een multidimensionale installatie verspreid over drie ruimtes. De tentoonstelling verenigt visuele, sonische en choreografische interpretaties, geïnspireerd door gesprekken tussen de kunstenaars en hun persoonlijke band met Eastman. Centraal staat de blijvende impact van Eastmans minimalistische muziek als middel voor politieke verandering en herstel.