In Blue Orchids neemt Johan Grimonprez ons mee naar de schaduwzijde van de wapenindustrie. Grimonprez zet zijn kritische blik op geopolitiek en machtsstructuren voort, ditmaal met een focus op de wapenindustrie en haar verstrekkende invloed op oorlog, economie en politiek. De film functioneert als een poëtische en onthutsende dissectie van hoe oorlog niet slechts een historisch of ideologisch fenomeen is, maar een lucratief systeem dat voortgestuwd wordt door een netwerk van bedrijven, lobbyisten en overheden. 

In zijn gekende collage-stijl verweeft Grimonprez persoonlijke getuigenissen, archiefbeelden en cinematografische fragmenten om de gelaagde realiteit van de wapenhandel bloot te leggen. De titel Blue Orchids verwijst zowel naar de schijnbaar delicate façade van diplomatie als naar de verborgen, dodelijke mechanismen die deze in stand houden. De film legt bloot hoe conflicten wereldwijd niet alleen worden gevoed door politieke belangen, maar ook door de marktlogica van een industrie die floreert bij instabiliteit en chaos. De film lijkt daarmee een voorbode voor de oorlog in Oekraïne – en de ‘deal’ die Trump wil maken voor de mineralen die daar aanwezig zijn – de oorlog in Congo en in Gaza. Het gaat niet om de ideologie van het conflict, maar wel over de vele handelaren en lobbyisten die garen spinnen bij de conflicten.    

Net als in Soundtrack to a Coup d’État daagt Grimonprez de kijker uit om verder te kijken dan de oppervlakkige berichtgeving en de rol van geld en macht in gewapende conflicten kritisch te bevragen. Blue Orchids is een film die niet louter informeert, maar ook confronteert en met humor de toeschouwer uitnodigt tot reflectie op de structuren die oorlogen mogelijk maken en in stand houden. 

We eindigen de focus op Grimonprez, met een sprankje hoop en een vraag; hoe kan het dan wel? In Every Day Words Disappear kijkt Grimonprez samen met politiek filosoof Michael Hardt naar de mogelijkheid van een politiek die niet op angst, maar op liefde is gebaseerd. Waar Machiavelli stelde dat een heerser beter gevreesd dan geliefd kan worden, vraagt Hardt zich af hoe een maatschappij eruit zou zien als zij juist zou steunen op gedeelde affecties en gemeenschappelijkheid. Het antwoord vindt hij in de commons, of het collectief.