Als onderdeel van de focus op Johan Grimonprez, tonen we een maand na diens Double Take, Vertigo van Alfred Hitchcock.

Vertigo (1958) wordt vaak beschouwd als één van de meest intrigerende en gelaagde films uit de filmgeschiedenis. De film volgt John “Scottie” Ferguson, een voormalig politie-inspecteur die na een traumatisch incident met verlammende hoogtevrees kampt. Wanneer hij wordt ingehuurd om een vrouw te schaduwen die zich vreemd begint te gedragen, glijdt hij langzaam maar zeker weg in een obsessie die realiteit en illusie in elkaar doet overlopen.

Meer dan een klassieke thriller, is Vertigo een studie in verlangen, verlies, en de onmogelijkheid om het verleden te beheersen. De film werpt vragen op over identiteit, controle en de macht van het beeld — thema’s die Hitchcock in een uitzonderlijk visuele stijl ontvouwt. Met zijn experimentele cameratechnieken (zoals de befaamde dolly zoom om duizeligheid te suggereren), de suggestieve muziek van Bernard Herrmann en het raadselachtige acteerwerk van James Stewart en Kim Novak, is Vertigo tegelijk mysterieus en diep tragisch.

Aanvankelijk gemengd onthaald bij zijn release, groeide de film uit tot een invloedrijk meesterwerk dat vandaag geldt als één van de belangrijkste films uit de twintigste eeuw.